راوی نشست. سرش را در دستانش مچاله کرد. جمع تر، موش تر. اصلا به او چه که مرگ او همه را ذره ذره آب می کند. لب تاپش را بست. دیگر ننوشت. غم را چه توان نوشتن... این داستان قرار نبود به اینجا برسه! تقصیر خود شخصیت ها بود من که کاره ای نبودم! من معتقدم نویسنده مرده! درسته نویسنده خلق شون می کنه و پس از مرگ شخصیت هاش باهاشون می میره! حالا من مردم ام! بگید حالا درباره مرگ نویسنده بنویسن! به نویسنده که با شخصیت هاش مرد!.... میخوای اسممو بذار دانای کل، مریم افشار، میم . الف. نه تقصیر شاه بود نه تاریخ! نه مشروطه خواهان! دنیا بود که کوچیک بود، دنیا نتوانست یا شایدم نخواست نگهشون داره. آدم ها جا نشدن تو این دنیایی که سروته اش به ناکجاآباد می رسه! دنیا جای قشنگی برای مشروطه خواهان نداشت!... چند ماه ننوشت. داستان رها شد. بی پایان.... بی انتشار.... یک فصل، دو فصل از سال گذشت. تا که کمند خواست عاشق شود، عاشق تو کمند بود که خواست داستان ادامه پیدا کند. آرام آرام موهای نویسنده را نوازش و داستان ناتمام نویسنده را روایت کرد...