در زندگی روزمره، کمتر پدیده و موضوعی را می‌توان یافت که به اندازه روابطی که با دیگران برقرار می‌کنیم، اهمیت داشته باشد. رابطه همان شاه‌کلید زندگی است که در وهله نخست به ما وعده خوشبختی می‌دهد و در گام بعد، ما را به سوی آن هدایت و رهنمون می‌کند. در واقع، رابطه است که ما را به خانه سعادت می‌رساند. البته وجه متقابل آن را نیز نباید از نظر دور داشت، به عبارتی، کمتر جنبه اجتماعی در زندگی ما انسانها را می‌توان سراغ گرفت که تا این اندازه موجب بدبختی، ناامیدی و سردرگمی ما شود. یک نکته کلیدی در این اشتباه نهادینه شده فرهنگی نهفته است، یعنی اصلی که همه ما تصور می‌کنیم با علم و آگاهی از راههای چطور عشق ورزیدن به دنیا آمده‌ایم و بنابراین، مدیریت رابطه ما با فرد مقابل، امری ذاتی و بسیار سهل و ساده می‌باشد. در حالی که یکی از پیچیده‌ترین فرآیندهای طبیعت، در کارکرد رابطه انسان‌ها بروز و ظهور می‌کند. شاید باید گفته شود که همین اصل نادرست در زندگی ما انسانها، باعث پررنگ شدن وجه منفی روابط اجتماعی شده و دستاورد آن چیزی نیست به‌جز یأس ذهنی و آوارگی جسمی، که بشریت با آن دست و پنجه نرم می‌کند و مهم‌ترین مشکل بشریت قلمداد می‌شود.