من این کوه را که در مقابلم قد برافراشته برای صعود انتخاب نکرده‌ام بلکه ناگهان خود را در مقابل آن یافتم در حالی که به قله سر به فلک کشیده‌اش می‌نگریستم و به دشواری‌های ناشناخته‌ای که در مقابلم بود، فکر می‌کردم. برای فتح این قله اگر فقط مسأله نبرد اراده‌ها در میان باشد، می‌دانم اراده‌ای آهنین دارم و امیدوارم درستی نظر همسرم را وقتی گفت «سرطان آدم تسلیم‌ناپذیری را انتخاب کرده»، ثابت کنم. من چندان به سرطان فکر نکرده بودم جز این که می‌دانستم عده بسیاری براثر آن می‌میرند. درباره این بیماری چیز زیادی نمی‌دانستم جز این که وحشتناک است اما دلیلی نداشتم باور کنم خود روزی گرفتار آن خواهم شد. من قوی، سالم و در اوج بودم. با این حال در تابستان 1989 سرطان سینه بخشی از زندگی من شد. در آن زمان راهی نبود بدانم که این بیماری سرانجام تمام فکر و ذهن مرا به خود مشغول و بیشتر ساعات بیداری و خوابم را خواهد گرفت. واقعیت جدید زندگی من در صبح چهارشنبه‌ای غم‌انگیز در اوت 1989، هنگامی که پس از ورزشی سخت و نفسگیر در ورزشگاه زیر دوش آب خود را می‌شستم، شروع شد...