کتاب "انسانی، بسیار انسانی" دوره میانه نویسندگی نسچه را به یاد ما می آورد. او در این زمان با تمایل به فلسفه تحقیقی مشخص از سبک رمانتیک آلمان می گسلد و با توسل به دید خود از آن چیزی که ملاحظه می کند طرح خویشتن را توجیه می نماید. نیچه در این کتاب از بحرانی که تمامیت فرهنگ و تمدن ما را درهم می نوردید سخن میگوید، نیچه معتقد بود که آن آزادی کامل روح همسنگ تملک نفس و تهذیب قلب است وجود ندارد.
0 نظر