موســـیقی از هنرهای اصـــیل ایرانی و از مهمترین ارکان فرهنگهای قومی اســـت که امروزه نقش هویتبخش غیرقابل انکاری خصوصا در میان قشر جوان یافته است. قوانین ایران براساس مبانی اسلامی وضع میشوند و موسیقی همچنان یکی از مسایل مبهم و بحثبرانگیز در فقه اسلامی است که همین امر سبب ایجاد حساسیتهایی پیرامون آن گردیده است. موسیقی هنری فراگیر و محبوب اسـت اما خلاء وجود سـیاسـتگذاریهای مدون برای اسـتفاده از ظرفیت عظیم فرهنگی و هنری آن از نقاط ضعف جمهوری ا سلامی به شمار میرود که اینک در چهلمین سالگرد انقلاب، در مواجهه با امر مو سیقی در جایگاهی قرار دارد که شــاید دور از ذهنترین تصــویر در ســالهای ابتدایی انقلاب بوده باشــد. پژوهش حاضــر با اســتفاده از روش تحلیل سی ستمی و با نگاهی به چرخه سیا ستگذاری عمومی، روند سیا ستگذاری مو سیقی را با بر شماری مولفههای ورودی، طراحی و اجرا برر سی کرده و در انتها با ذکر نتایج حا صل از سیا ستها به ارزیابی عملکرد دولت جمهوریا سلامی پرداخته ا ست. بهنظر میر سد رویکرد جمهوری ا سلامی به هنر رویکردی به ا صطلاح افلاطونی ا ست که فعالیت هنرمند را تنها تحت نظارت دائمی حاکمان مجاز میداند. از طرفی کمبود امکانات و ضعف منابع مالی با نگاه افلاطونی همخوانی ندا شته و موجب عدمکارایی دولت گشته است. چنانچه دولت با تغییر در نگرش خود، روشی ارسطویی را در مواجهه با مساله موسیقی در پیش گرفته و پیشــگام آموزش موســیقی ملی ایرانی در نظام آموزشوپرورش باشــد، بیشــک گام مهمی در ارتقای ســطح ســلیقه مو سیقیایی افراد، خ صو صا ن سلهای آینده خواهد بردا شت. همچنین باید با تدوین سیا ستهای کلی و تعیین م صادیق، از جزییات امر پرهیز نموده و با اتخاذ سیاستهای اقتصادی مناسب و اخذ مالیات از فعالیتهای موسیقی بخش خصوصی، توان حمایت از هنرمندان ملی، احیای موسیقی نواحی و نشر موسیقی اصیل ایرانی را بهدست آورد.