مل ولز در ابتدای کتاب «الهۀ انقلابی» شرح می‌دهد که خودش چقدر با پرخوری درگیر بوده و چه مصیبتها به‌خاطر آن کشیده است. او، ضمن نقل زندگی حرفه‌ای خود که لازمۀ موفقیت در آن تناسب اندام بوده است، تعریف می‌کند که چگونه مرگ پدرش براثر سرطان او را به‌طور جدی به فکر انداخته که با پرخوری و بدخوری مبارزه و روش مبارزه‌اش را ترویج کند. ماجرا، چنانکه نویسنده خود در کتاب «الهۀ انقلابی» شرح می‌دهد، این بوده که در ماههای آخر زندگی پدرش او به فرمولی برای پیشگیری از سرطان و هر بیماری دیگری دست می‌یابد؛ فرمولی که با غذا و چگونه و چه خوردن ارتباطی مستقیم داشته است و مبتنی بر گیاهخواری بوده است. این فرمول البته پدرِ نویسنده را، که او هم مبتلا به بدخوری و ناپرهیزی در غذا خوردن بوده، از مرگ نجات نمی‌دهد چون زمانی کشف می‌شود که دیگر فرصتی برای نجات پدر نمانده بوده است اما نویسنده بعد از مرگ پدرش تصمیم می‌گیرد دکتر تغذیه بشود. اما آیا به‌راستی کشف فرمول تعذیه‌ای جدید باعث می‌شود مل ولز از بحران پرخوری و اعتیادش به غذا نجات پیدا کند و زندگی برایش شیرین شود؟ نباید در قضاوت عجله کرد چون ولز در ادامۀ کتاب «الهۀ انقلابی» به ما می‌گوید که چنین نشده است. او، طبق فرمولی که کشف کرده بوده، گیاهخواری پیشه می‌کند اما پس از چندی می‌بیند که گیاهخواری هم از اعتیاد به غذا نجاتش نداده است چون حالا زیاده‌خواری را در گیاهخواری هم ادامه می‌دهد. درگیری ولز با وزنش و با غذا ادامه می‌یابد تا اینکه او بارِ دیگر به فکر می‌افتد مشکلش را حل کند و این‌بار فرمولی آشتی‌جویانه‌تر را کشف می‌کند. او درمی‌یابد که می‌توان پروژۀ مقابله با بدخوری را با سخت‌گیری کمتری پیش بُرد و به آن به‌مثابۀ یک امر مفرح و نشاط‌انگیز برخورد کرد. ولز به الگوهایی کمتر سخت‌گیرانه اما کارآمد برای پرهیز از بدخوری و دست‌یابی به رابطه‌ای دوستانه با بدن خود و نیز با غذا دست می‌یابد؛ الگوهایی که در کتاب «الهۀ انقلابی» آن‌ها را به زنانی که مشکلاتی مشابهِ مشکلات پیشین او با غذا و با بدن خود دارند معرفی کرده است