مردم آن‌‌قدر سرشان شلوغ است که نمی‌توانند زندگی‌شان را ارزیابی کنند. یا اینکه آن‌‌قدر مشغله دارند که نمی‌توانند در مورد یک شرایط و وضعیت مطالعه کنند. آن‌‌قدر سرشان شلوغ است که نمی‌توانند صورت‌حساب‌ها را بپردازند. آن‌‌قدر سرشان شلوغ است که نمی‌توانند عشق را پیدا کنند. آن‌‌قدر سرشان شلوغ است که نمی‌توانند فرزندانشان را پرورش دهند. آن‌‌قدر مشغله دارند که نمی‌توانند از پدر یا مادر پیرشان مراقبت کنند. صرفاً سرشان خیلی شلوغ است، خیلی شلوغ است. از نظر یک ناظر بی‌دقت ممکن است چنین به‌نظر برسد که این افراد پرمشغله دربارۀ هدفی فعالیت می‌کنند. واقعیت ناراحت‌کننده این است که آن‌ها شبیه مسافران یک قایق پارویی هستند که پارو ندارد؛ آن‌ها در دریا گم می‌شوند. آن‌ها فقط در امتداد رودخانۀ زندگی با جریان آب حرکت می‌کنند و به شرایط، یکی پس از دیگری واکنش نشان می‌دهند. آن‌ها مطلقاً روی مسیری که می‌روند کنترلی ندارند، اینکه منظور و هدفشان چیست و اینکه چه خواهند دید. مشغول بودن کمکشان می‌کند تا نبود هدفشان را از خودشان پنهان کنند. اما در آن لحظات آرامِ نادر که هر کسی دارد، یک مشکل عمیق به‌تدریج ظاهر می‌شود. این مشکل ابتدا خودش را به شکل یک درد شدید (سایش) روی ذهن خودآگاه روح آشکار می‌سازد. سپس می‌تواند تقریباً به شکل یک ضربۀ ضعیف شنیده شود، این صدای ضربه زدن که از درون بدن شخص بیرون می‌آید، قابل شناسایی نیست. سپس احساسات غالب بدون کلام؛ احساس ناشکیبایی و آرزوها و اشتیاق عمیق. برای اکثریت مردم این احساس و عاطفه هیچ‌گاه بیان نمی‌شود. این افراد برای بقیۀ زندگی‌شان حتی وقتی لبخند می‌زنند، روحشان همیشه بار سنگین این اندوه ناگفته را به دوش می‌کشد. آن‌ها زندگی‌شان را در یک حالت بی‌میلی و بی‌علاقگی دائمی می‌گذرانند.