کتاب گردونۀ آتش، مهم‌ترین کتاب جی. ویلسون نایت، دربردارندۀ تفاسیر کلیدی او بر تراژدی‌های شکسپیر است. در نیمۀ اول قرن بیستم، این کتاب از یک‌سو برایند تفاسیر سنتی شکسپیرشناسانی چون دکتر ساموئل جانسون، کولریج، هزلیت و ای. سی. بردلی به ‌شمار می‌آمد و از دیگرسو، با خوانش تراژدی‌های شکسپیر در پرتو تأویل «فضامحور» و نیز بررسی صور خیال و سمبولیسم پیچیدۀ آنها، تفسیر مدرن آثار شکسپیر را بنیان نهاد. این تفاسیر مدرن تأثیری انکارناپذیر بر شاگرد نامدار او، نورتروپ فرای، گذاشت؛ چنان‌که تفاسیر نسل بعدی شکسپیرشناسانی چون ال. سی. نایتز، یان کات و هارولد بلوم نیز متأثر از شیوۀ کار اوست. برخی مقالات کتاب مانند «سفارت مرگ»، «موسیقی اتللو» و «جهان لیر» شهرتی مستقل از کتاب یافتند و الهام‌بخش بسیاری از اجراهای آثار شکسپیر در نیمۀ قرن بیستم شدند. بخشی از غنای این تفاسیر برآمده از تأثیر متقابل دانش گستردۀ نظری نایت و تجربیات صحنه‌ای او به‌عنوان کارگردان و بازیگری درخشان است.