به همان اندازه که تفکر اساطیری درصدد دفع بلای تغییر تاریخی است، مصرف تعمیم یافته تصاویر نیز در پی دفع بلای تاریخ در نشانه‌های تغییر است. این جامعه که وضع موجودی ابدی را در حالت سکون مصرف میکند، بستر خشونتی می‌شود که دیگر منحصرا تاریخی، مقدس، آیینی و ایدئولوژیک نیست، بل به طریقی پراکنده در بطن آسایش مصرفی ما فوران می‌کند و به چشم همه بخشی از کارکرد نمادین از دست رفته را عهده‌دار می‌شود، پیش از آنکه خودش در موضوع مصرف تحلیل برود. پس از نمایش آخرین مرحلهٔ بت‌وارگی کالایی زنگ وانمودگی به عنوان آخرین مرحلهٔ نمایش به صدا درمی آید. قسمت هایی از کتاب : دربارۀ بندگی ناخواسته «خود مردم هستند که خود را به بند می کشند، با پای خود به قربانگاه می روند، و با داشتن حق انتخاب میان رعیت بودن یا آزاد بودن، از حق خود دست می کشند و یوغ را برمی دارند، به شر آن رضایت می دهند، یا بیش از آن، دنبالش راه می افتند […] بر آن شوید که دیگر بندگی نکنید، و اینک آزادید. منظورم این نیست بر آن چیره شوید و متزلزلش کنید، بل فقط از تداوم بخشیدن به آن دست بردارید، و خواهید دید مانند مجسمۀ غول پیکری که پایه اش ربوده شده، زیر بار خودش تحلیل می رود و در هم می شکند.» این سطور معروف از گفتار [دربارۀ بندگی خودخواستۀ][1] لابوئتی[2] به بن مایۀ خطابه های معاصر دربارۀ مقاومت فلسفی بدل شده است. از آنجا که حق انتخاب داریم، پس برای آزاد کردن خود کافی است سایۀ قدرت (یا زیست قدرت[3]) را از سر به در کنیم، همان قدر که در گذشته، برای از بین بردن ازخودبیگانگی مذهبی، دور کردن سایۀ خدایان از سر بسنده بود. چنین مقایسه ای اتفاقی نیست.