به مدّت بیش از یک قرن، از 1900 تا 2006، کارزارهای مقاومت بدون خشونت در جهان بیش از دو برابر همتایان خشونت طلبشان در دستیابی به اهداف خود موفق بوده اند. چرا مبارزات مدنی در این کشورها به ثمر رسیده اند اما مبارزات خشونت آمیز انقلابی یا جنبش های چریکی موفقیت چندانی به دست نیاورده اند؟ چه چیزی کارزارهای مقاومت مدنی را کارآمد و اثربخش می کند؟ چگونه است که جنبش های بدون خشونت، حتی در صورت شکست، به احتمال بیش تری در آینده به حکومت های دموکراتیک باثبات منجر می شوند، اما در مقابل مبارزات مسلحانه حتی پس از پیروزی نیز در ایجاد یک رژیم دموکراتیک باثبات و صلح طلب و جنگ پرهیز داخلی ناتوانند؟ این ها برخی از سوالاتی است که نویسندگان این کتاب، اریکا چنووث و ماریا استفان، با تجزیه و تحلیل آماری و مطالعۀ انقلاب ها و جنبش های معاصر جهان و به شکل ویژه چهار کشور ایران، فلسطین، فیلیپین و برمه در پی پاسخ به آن ها بوده و همزمان به شرح و تفصیل عواملی می پردازند که باعث موفقیت کارزارهای بدون خشونت می گردند و گاهی به شکست آن ها منتهی می شوند. این کتاب، از طرف انجمن علوم سیاسی آمریکا، به عنوان بهترین کتاب در حوزه دولت، سیاست و امور بین الملل، برنده جایزۀ بنیاد وودرو ویلسون 2012 شده است.