کانت اولین فیلسوفی است که این ایدۀ جسورانه را مطرح کرد که عقل ما قوانین خود را از طبیعت اخذ نمی‌کند، بلکه قوانینش را بر طبیعت اعمال می‌کند. همین ایدۀ متهورانه الهام‌بخش پوپر فیلسوف علم قرن بیستم می‌شود. پوپر به تأسی از کانت معتقد است جهانی که ما می‌شناسیم، تفسیر ما از واقعیات مشاهدتی در سایۀ تئوری‌هایی است که خودمان ابداع کرده‌ایم. این مهم‌ترین وجه اشتراک دو فیلسوف بزرگ است. اما تفاوت پوپر با کانت این است که معتقد است تلاش عقل برای تحمیل قوانین خود بر طبیعت همواره قرین توفیق نیست، بلکه این تکاپو اغلب با شکست مواجه می‌شود. پوپر ازجمله کسانی است که آشکارا به دین بزرگ خود به روح فلسفۀ کانت اعتراف کرده است. او ایدۀ عقلانیت انتقادی‌اش را به کانت نسبت می‌دهد. پوپر نه تنها در فلسفۀ علم، خود را یک کانتی غیرمتعصب می‌داند بلکه در اخلاق نیز یک کانتی است و نقد حلقۀ وین را نتیجۀ مطالعۀ فلسفۀ کانت دانسته و خود را هم‌‌پیمان کانت در برابر پوزیتیویسم و تجربه‌گرایی محض می‌داند.