ما، همه‌ی ما سینه‌فیل‌ها، بیش‌از همه‌ی آن‌ها که دیده، خوانده و شناخته‌ایم، دو نفر را چنان دوست داریم که فکر می‌کنیم ای کاش می‌شد عمر ما کوتاه‌تر بود و عمر آنها درازتر! «آندره بازن» و «سرژ دنه»، بزرگ‌ترین معلمان ما، هردو به پیری نرسیدند (بازن در 40 سالگی و دنه در 48 سالگی، درگذشتند) و این گویی سرنوشتی بود که هربار می‌خواست به ما بگوید: «باید بدون آنها ادامه دهید!» بازن که محافظ اندیشیدن و عشق ورزیدن به سینما، در هنگامه‌ی جنگ جهانی بود، ظهور فرزندانش (گدار، تروفو، ریوت، رومر، واردا، دمی، شابرول و ...) و تغییر تاریخ سینما را به چشم ندید و رفت، ولی با آمدن دنه، پسر سینما، همه‌ فهمیدند که مسیر بازن بی‌توقف است و باید به نقطه‌ی درست بازگردیم، به میراث او و اهمیت کارش در مواجهه با سینما. شاید به همین دلیل است که دنه شیفته‌ی «رم، شهر بی‌دفاع» بود، فیلمی هم‌سال خود او، فیلمی که بازن بسیار دوستش داشت، فیلمی که برای همیشه، مسیر ثبت و ضبط تاریخ و واقعیت را تغییر داد.