علی الوردی، جامعه شناس عراقی و تحصیلکردهٔ جامعه شناسی در دانشگاه تگزاس، در پدیده های ناخودآگاه سازوکار تفکر و انتخاب آزادانه و اراده را با نگاهی همزمان به جامعه شناسی و روان شناسی به چالش می کشد و تصورات رایج دربارهٔ آن ها را بازنگری می کند. الوردی چنان از زمانهٔ خود جلوتر بود که هنوز هم آثارش در کشورهای عربی پرمخاطب و پرفروش است. بی شک این کتاب یکی از تأثیرگذارترین کتاب ها در زمینهٔ تفکر نقادانه است که طیف گسترده ای از مخاطبان را به خود جلب می کند. آدم ها در هر جایی که به دنیا آمده باشند، ناخودآگاه در چارچوب هایی ذهنی محصورند؛ شبیه اسب بارکشی که برای آن که از دیدن اطراف پریشان نشود، با چشمبندی دایرهٔ دیدش را تنگ می کنند. همین تنگ بودن دایرهٔ دید است که آدمی را از ابداع و نوآوری بازمی دارد. و همین است که وقتی کسی موفق به نوآوری و ابداع می شود، او را نابغه می دانیم و می گوییم نابغه کسی است که توانسته دنیا را از زاویه ای فراخ تر و گسترده تر از ما ببیند، طوری که گویا به جهانی دیگر پا گذاشته یا به انسانی دیگر بدل شده است.