«بیضایی» اثری است بسیار مهم و به احتمال بسیار همراه با «اولئانا»ی علی‌اکبر علیزاد و «ازدواج آقای می‌سی‌سی‌پی» آرش فلاحت‌پیشه، آثاری خواهند بود که از نیمه اول سال 1394 به یاد تئاتررو‌های حرفه‌ای خواهند ماند. «بیضایی» هم سرشار از برهه‌ها و نکته‌های نبوغ‌آمیزی است که از دست تماشاگر‌های تفننی یا غیر حرفه‌ای تئاتر در می‌رود اما تئاترروهای حرفه‌ای این ظرایف را، که واجد دلالت‌های تیزهوشانه‌ای هستند، به خوبی در می‌یابند. مثلاً وقتی کلمه‌ها در دهان بازیگر سودابه با آن گریم طنازانه‌اش، که قسمت پایینی فکش خونی است، نمی‌چرخد و روی برخی واژه‌ها لکنت پیدا می‌کند، می‌توان راه برد به کنایه‌های خودارجاعانه ظریفی که فضای هنری سینما و تئاتر ما را نشانه می‌گیرد. سینما و تئاتر ما که در این سال‌ها با پیروی از نظام فوردیستی تولید، مدام در حال تولید و چهره کردن بازیگرانی است که هویتشان را از دماغ‌های عملکرده یا حواشی زندگی‌شان می‌گیرند، بدون آن‌که بتوانند متنی را به درستی از رویش بخوانند...