«بعضی وقت‌ها بعضی چیزها طوری در پوست و استخوانت رخنه می‌کنند که انگار جزوی جدایی‌ناپذیر از تو هستند. انگار از بدو تولد با تو بوده‌اند و پابه‌پای تو رشد کرده‌اند. غم و اندوه و حس پوچی در پوست و استخوانم رخنه کرده، همینطوری که گفتم. گاهی حس می‌کنم ته تهش هستم. حس می‌کنم تمام دردهای عالم در دلم است و دیگر از هیچ پی‌آمد ناگوار تازه‌ای جا نخواهم خورد. گاهی حواسم پرت است اما به‌خودم که می‌آیم دوباره متوجه می‌شوم این روال تا آخر عمرم ادامه خواهد داشت. من اینم. باید پذیرفت. پذیرفته‌ام. نمی‌دانم. حس می‌کنم در تابوتی چوبی گیر افتاده‌ام، تابوتی تنگ. و به‌هر طرف که می‌کوبم، نمی‌شکند. من ترس از فضاهای بسته دارم... . انسان چه زجری می‌کشد، وقتی نمی‌تواند مراقب کسانی که می‌خواهد باشد، وقتی نمی‌تواند از همه محافظت کند. انسان زجر می‌کشد.«بعضی وقت‌ها بعضی چیزها طوری در پوست و استخوانت رخنه می‌کنند که انگار جزوی جدایی‌ناپذیر از تو هستند. انگار از بدو تولد با تو بوده‌اند و پابه‌پای تو رشد کرده‌اند. غم و اندوه و حس پوچی در پوست و استخوانم رخنه کرده، همینطوری که گفتم. گاهی حس می‌کنم ته تهش هستم. حس می‌کنم تمام دردهای عالم در دلم است و دیگر از هیچ پی‌آمد ناگوار تازه‌ای جا نخواهم خورد. گاهی حواسم پرت است اما به‌خودم که می‌آیم دوباره متوجه می‌شوم این روال تا آخر عمرم ادامه خواهد داشت. من اینم. باید پذیرفت. پذیرفته‌ام. نمی‌دانم. حس می‌کنم در تابوتی چوبی گیر افتاده‌ام، تابوتی تنگ. و به‌هر طرف که می‌کوبم، نمی‌شکند. من ترس از فضاهای بسته دارم... . انسان چه زجری می‌کشد، وقتی نمی‌تواند مراقب کسانی که می‌خواهد باشد، وقتی نمی‌تواند از همه محافظت کند. انسان زجر می‌کشد.