بعضی از روزها دوست ندارید به محل کار بروید، اخبار ببینید، به‌خاطر همه رویدادهای ناگوار جهان دلشوره بگیرید یا نگران آینده‌تان باشید. درباره آخرین اصلاحات دولت که باعث دندان‌قروچه می‌شوند، هیچ نظری ندارید و بیشتر از همه اینکه نمی‌خواهید نگران مسیر کاری‌تان باشید یا حساب کنید که حقوق بازنشستگی‌تان چقدر می‌شود. نمی‌خواهید مشکلات شخصی گریبانگیرتان شوند؛ همان مشکلاتی که به خانواده و دوستانتان ربط دارند. نمی‌خواهید به‌خاطر کیفیت رژیم غذایی‌تان ابرو درهم بکشید یا هر بار که به حمام می‌روید، به‌خاطر «تخریب محیط زیست» عذاب‌وجدان بگیرید. می‌خواهید مغزتان را خاموش کنید و فقط برای یک روز، یک لحظه از همه این مسائل دور شوید و نفس بکشید. به اطراف نگاه می‌کنم و زیگی، گربه‌ام، را می‌بینم که بی‌صدا وارد دفتر کارم شده است. به من خیره می‌شود، پلک می‌زند، سپس روی میز می‌پرد و روی صفحه‌کلید دراز می‌کشد. سال‌ها می‌شود که این مراسم تشریفاتی کوچک را برگزار می‌کنیم، قدمت آن به زمانی می‌رسد که هنوز مطالبم را با کاغذ و قلم می‌نوشتم و او عادت داشت درِ خودکارم را گاز بزند. از این بازی خنده‌‌ام می‌گیرد. ازسویی گویی عاشق این است که من بنویسم، اما ازسوی‌دیگر هرچه در توان دارد انجام می‌دهد تا از نوشتنم جلوگیری کند. تا این لحظه، در چنگ زدن‌های آهسته و رفت‌وآمد میان صفحه‌کلید و زانوهایم، چیزی جز یک بازی پرمهرومحبت ندیده‌ام، اما شاید تمام این سال‌ها تلاش می‌کرد چیزی دیگر به من بگوید؛ مطلبی به‌سادگی این نکته: «هی، نمی‌خواهی امروز کارت را زمین بگذاری؟» زمین گذاشتن کار. در همین لحظه که بینی‌اش را به گلویم می‌مالد، متوجه می‌شوم امروز پرداخت کردن یا نکردن قبض‌ها و سقوط سهام بورس برای من مهم نیست. هرچه باشد، مگر گربه‌ام اهمیت می‌دهد؟ شاید تمام این مدت می‌خواست همین راز را برملا کند: یاد بگیرید چگونه رها کنید، بر مسائل ضروری تمرکز کنید، به فکر آسایشتان باشید. مثل او باشید. مثل گربه زندگی کنید! بی‌شک گربه‌ها بهتر از ما زندگی می‌کنند. پس چرا از روش آن‌ها پیروی نکنیم؟