در دوران دانشگاه، پیش‌خدمت هتلی زیبا در لس‌آنجلس بودم. یکی از مهمانان همیشگی هتل مدیر ارشدی در حوزه فناوری بود. او نابغه بود؛ در بیست‌سالگی یکی از اجزای اصلی روترهای وای‌فای را طراحی و ثبت کرده بود. چندین شرکت را تأسیس کرده و فروخته بود. او فردی فوق‌العاده موفق بود. همچنین، رابطه‌ای با پول داشت که من آن را ترکیبی از تزلزل و حماقت کودکانه توصیف می‌کنم. همیشه بسته‌ای اسکناس صددلاری به ضخامت چند سانتی‌متر را با خود همراه داشت و آن را به تمام کسانی که تمایل داشتند و بسیاری از افرادی که تمایل نداشتند نشان می‌داد. او آشکارا و با صدای بلند و اغلب وقتی‌ از سر مستی به همه‌چیز بی‌توجه بود، درمورد ثروتش لاف می‌زد. یک روز چند هزار دلار پول نقد به یکی از همکارانم داد و گفت: «به مغازه طلافروشیِ پایین خیابان برو و چند سکه هزاردلاری طلا برایم بگیر.» ساعتی بعد، این مدیر ارشد فناوری و دوستانش با سکه‌های طلا در دست در کنار اسکله‌ای مُشرف به اقیانوس آرام دور هم جمع شدند. آن‌ها سکه‌ها را مانند سنگ به‌سمت دریا پرتاب می‌کردند و بر سر اینکه سکه کدام‌یک دورتر پرتاب شده است باهم بحث و شوخی می‌کردند؛ فقط برای سرگرمی. او چند روز بعد چراغی را در رستوران هتل شکست. یکی از مدیران هتل به او گفت که قیمت این لامپ پانصد دلار بود و باید خسارت آن را بپردازد. این مدیر ارشد با ناباوری پرسید: «پانصد دلار؟» بعد هم یک بسته پول از جیبش بیرون کشید و آن را به مدیر هتل تحول ‌داد و گفت: «این پنج هزار دلار است. حالا گورت را گم کن و دیگر هرگز این‌طور به من توهین نکن.» شاید بپرسید این ولخرجی‌ها چقدر می‌تواند دوام داشته باشد و پاسخ آن این است: «نه‌چندان زیاد.» سال‌ها بعد مطلع شدم او ورشکست شده است. پیش‌فرض این کتاب این است که خوب کار کردن با پول کمتر به هوشمند بودن شما و بیشتر به رفتارتان بستگی دارد. و آموزش رفتار مناسب حتی به افراد واقعاً باهوش نیز دشوار است. نابغه‌ای که کنترل هیجاناتش را از دست بدهد می‌تواند فاجعه‌ای مالی به بار آورد. برعکس این حرف هم درست است. افراد عادی و فاقد تحصیلات مالی اگر مهارت‌های رفتاری کمی داشته باشند، می‌توانند ثروتمند شوند و این موضوع هیچ ارتباطی به معیار عرف هوش ندارد.