استبدادی که ملت های دموکراتیک می باید از آن بیمناک باشند استبداد نرم است. استبداد نرم نه تنها خواسته‌های آنان را ناکام نمی‌گذارد بلکه بدترین خواسته‌هایشان را برآورده می‌کند. بدترین خواسته در دموکراسی دست کشیدن از غروری است که جداباشی فرد و از  دست رفتن آزادی او را تقویت می‌کند و به این ترتیب بدون آزار دادن انسان‌ها، بدون برانگیختن مخالفت آنان یا حتی بدون آنکه بفهمند چه چیزی را از دست داده‌اند آنان را تحقیر می‌کند. مردم به «جماعتی از انسان‌های شبیه هم و برابر تبدیل می‌شوند … و دلخوشی‌های کوچک و مبتذلی برای خود دست و پا می‌کنند که روحشان را از آنها لبریز می‌سازند». هریک از آنان «درخودفرورفته و جدامانده» است و «فقط در خود و برای خودش به تنهایی» زندگی می کند. بر فراز مردم «قدرتی عظیم و نگهبان قد علم کرده است»، قدرتی که مسئولیت آنان را همچون معلم مدرسه یا قیم در دست می‌گیرد و چنانکه توکویل با لحن ریشخندآمیز درخشان خود می‌گوید آنان را از «دردسر اندیشیدن و رنج زندگی» خلاص می‌کند. توکویل با پیشدستی بر نیچه آنان را «گله‌ای از حیوانات بزدل و سختکوش» می‌نامد که «حکومت شبان آنها است».