داستان کوتاه در اوایل قرن بیستم، در مقام رقابت با داستان بلند، در ادبیات آلمان ظهور کرد. این نوع ادبی در سال‌های پس از جنگ جهانی دوم و بیشتر از طریق داستان‌های نویسندگان آمریکایی، مرسوم و مردم‌پسند شد. بسیاری از نویسندگان جوان آلمانی که بعدها گروه ۴۷ را تشکیل دادند در دوران جنگ به اسارت درآمده بودند و در قرارگاه اسیران جنگی آمریکا با ادبیات و شیوهٔ زندگی آمریکایی‌ها در ارتباط نزدیک قرار گرفتند. نویسندگان جوان آن دوره ــ هاینریش بل و آلفرد آندرش و ولفگانگ وایراخ و...، بیشتر تحت تأثیر داستان‌نویسانی مانند همینگوی و آلن پو بودند. هرچند نویسندگانی چون چخوف و گی دوموپاسان که از استادان داستان کوتاه هستند و آثارشان با شیفتگی خوانده می‌شد، بی‌شک تأثیر به‌سزایی بر این نویسندگان جوان داشتند، اما داستان‌نویسان آمریکایی نقش تعیین‌کننده‌ای در شکوفایی نویسندگان آلمانی‌زبان بعد از جنگ ایفا کردند. سال‌های جنگ بحرانی‌ترین دوره برای نویسندگان جوانی بود که یا به اسارت درآمده بودند و یا به اجبار در کشورهای دیگر به سر می‌بردند. دوره‌ای بود که بیشتر به سکوت می‌گذشت؛ اگر چیزی نوشته می‌شد، امکان انتشار نداشت. بسیاری از دست‌نوشته‌های این دوران در زیرزمین خانه‌ها از بین رفت. فعالیت ادبی در این سال‌ها امکان‌ناپذیر بود. فضای ترسناک و وحشت‌انگیزی که در دوران حکومت رایش سوم بر همه جا سایه افکنده بود و از هرگونه فعالیت ثمربخش ادبی جلوگیری می‌کرد باعث مهاجرت ادبیات زندهٔ آلمان شد. تأثیر ویرانگری که رژیم نازی بر ادبیات آن دوران گذاشت و خلأ ادبی‌ای که به وجود آورد موجب شد هرچه سریع‌تر، پس از پایان جنگ، دست به جبران و پُرکردن این خلأ زده شود.