در ایرانِ دوران قاجار، الکساندر دوما و مولیر پیش از هر نویسنده‌ٔ فرانسوی مورد عنایت مترجمان فارسی قرار گرفتند و دلیل آن هم نفوذ زبان و فرهنگ فرانسه در دربار قاجار بود. آثار مولیر توسط کسانی ترجمه شد که از عقب‌ماندگی جامعهٔ ایران در آزار بوده و قصد ترویج اندیشه‌های ترقی‌خواهانه و انتقادی و اجتماعی را داشتند. آن‌ها در آثار وی بخش‌هایی از اجتماع خود، تفکر و رفتار طبقات و دیدگاه‌ها و اندیشه‌های خود را باز می‌یافتند و از راه ترجمهٔ آثارش تلاش می‌کردند مردم را نسبت به محیط زندگی خود آشنا و شاید هشیار کنند. به ویژه که کمدی مولیر با «تقلید» ایرانی نزدیکی داشت و بسیاری از کاراکترهایش با اندکی دست‌کاری رنگ آشنای ایرانی به خود می‌گرفتند و انتقادات اجتماعی او بیشتر اوقات منطبق با شرایط جامعهٔ ایران بود. مولیر (۱۶۷۳-۱۶۲۲ م.) در دورانی می‌زیست که اشرافیت در سرازیری سقوط و فروپاشی قرار داشت و بسیاری از «فضایل قرون کهن» را از دست داده، ولی هنوز از امتیازات اجتماعی قابل توجهی بهره می‌برد و هنوز جزو طبقات ممتاز جامعه به حساب می‌آمد، به همین علت روش زندگی اشرافی برای طبقهٔ تازه برآمدهٔ بورژوا جاذبه‌ای بس قدرتمند داشت. بانکداران و تجار بزرگ که توان اقتصادی‌شان روبه فزونی بود هنوز به این فکر نیفتاده بودند تا منزلت اجتماعی بورژوازی را ارتقا دهند، بلکه در تلاش بودند تا منزلت اجتماعی این طبقه را به شکل فردی، از راه وصلت با نجیب‌زادگان یا تقلید از آداب و رفتار آن‌ها به خود نزدیک کنند. در فرانسهٔ این عصر بسیار بودند بورژواهایی که از راه ازدواج با یک نجیب‌زاده عناوین مارکی و مارکیز کسب کردند. یا با بازپرداخت دیون نجیب‌زاده‌ای، یا دادن رشوه از امتیاز این القاب برخوردار شده و نجبای سقوط‌کرده‌ای بودند که برای برخورداری از ثروت بورژواها برخی از افراد این طبقهٔ غیراصیل را با کراهت در جمع خود پذیرفته‌اند.