در نقد و بررسی این کتاب، بر آن نبوده‌ام که به فیلم‌ها و فیلمنامه‌های بهرام بیضایی در همه‌ی ابعاد هنری و فرهنگی شان بپردازم، که کاری حرفه‌ای است و نیازمند دانشی گسترده در همه‌ی زمینه‌های مربوط به سینما و در توان آنانی است که در این فن و حرفه صلاحیت دارند. منظور اصلی در اینجا در محدوده‌ی ارزشگذاری بهرام بیضایی به زن در روال داستان فیلم‌ها و فیلمنامه‌هایش پیش می‌رود و به دیگر اصول نمی‌پردازد. زن در کارهای بیضایی اعم از فیلم و فیلمنامه، هرگز از زن بودن و زنانگی خویش شرمنده نیست، زیرا در تصویر یا حکایتی که از او ارائه می‌شود برای شرمندگی جایی نیست. بیضایی با عمده کردن منافع شخصی، دو زن را رویاروی یکدیگر قرار نمی‌دهد تا با پدید آوردن صحنه‌ی کتک کاری زنانه از لذت توأم با شهوتی که معمولاً این گونه صحنه ها در تماشاگر پدید می آورد سوءاستفاده کنند. بیضایی این دیدگاه اسطوره ای یعنی محوریت زن مادر را باور دارد. بیضایی این بزرگ مادر ازلی را از میان اسطوره‌های گمگشته بازیافته، غبار زمانه را از چهره‌اش برگرفته و با رنگ و حال امروز درخشش و جلایش داده و همساز با زمانه‌ی ما به نمایش درآورده است. چهره‌ی زن در فیلم‌های بیضایی، انسانی است به غایت ملموس، زمینی، حس شدنی، شکوهمند و افسانه‌ای. زنی که می‌شناسیمش اما نمی‌توانیم جایگاهش را پیدا کنیم، چهره‌ی آشنایی است که خاطره‌ی از یاد برده‌ای را تداعی می‌کند.