گذاری بود بین آغاز کلاسیک رنسانس و گسترش آن بین مردم، به کمک کتاب های چاپی، می توان دوران رنسانس نامید. رنسانس، جریانی رو به تحول و تغییر بود. لذا دو گونه رنسانس را می توان از هم متمایز کرد؛ رنسانس اشرافی با تعبیر یونانی و رومی در نوشته های خطی و گرایش آن به نوعی ایده آلیسم افلاطونی، و رنسانس عمومی و تجربی که اتکای کمتری بر سنت و سلسله مراتب و اتکای بیشتری بر علم داشت. ویژگی رنسانس کلاسیک یا آرمانی، کتابخانه های زیبا، متون دست نویس یونانی و رومی و آکادمی افلاطون بود که به رنسانس مردمی یا تجربی تحول پیدا کرد و لئوناردو مظهر این تحول، یعنی گذر از مرحله ی ستایش اومانیسم پیشین به مرحله ی اعتقاد عمیق به بشر در وضع موجود، بود (برونوفسکی و مازلیش،1393 23-32). با رنسانس توجهات به انسان و توانایی او جلب می شود و بشر وارد دنیای مدرن می گردد. بنابراین انسان گرایی (اومانیسم) با دنیای مدرن گره خورده است. فردگرایی، ویژگی برجسته ی این دوران به شمار می رود، یعنی توجه به توانایی فردی و بی نیازی از دخالت عامل الهی در تعیین سرنوشت فرد در جامعه. چنین نگاهی به انسان و توانایی های او منجر به سلب مشروعیت از دولت مردانی می شود که در تلاش هستند تا مشروعیت خود را در پیوند با آسمان نشان دهند و از زیر بار مسئولیت پاسخگویی به ملت شانه خالی کنند.