«آواز در باران» یکی از آن مشهورترین‌های همه‌ی تاریخ سینماست از جنس «بربادرفته»، «جنگ ستارگان» و ... که البته به عکس بسیاری از نمونه‌های فیلم‌های جریان اصلی و عامه‌پسند، به‌واقع فیلم بزرگ و یگانه‌ای‌ست. فیلمی که «جین کلی» با نبوغ تکرارنشدنی‌اش مجموعه‌ای تمام و کمال از موسیقی، رقص، آواز و داستان‌گویی را کنار هم قرار داد و به معنای تمامش «سینما» خلق کرد! «پیتر وولن»، این نظریه‌پرداز و منتقد سینه‌فیل که جزو منتقد-مولفان تاریخ سینماست و سپهر نوشتاری‌اش دامنه‌ای وسیع، دقیق و بی‌نظیر دارد، در کتاب «آواز در باران» تک‌نگاری موجز اما پر از جزئیاتی را درباره‌ی این فیلم نوشته که فقط از منتقد صاحب‌سبکی این‌چنین برمی‌آید. آواز در باران از آن دسته فیلم‌هاست که بر دامنه‌ی بزرگی از فیلم‌های پس‌از‌خودش تا همین امروز تأثیر گذاشته و این یکی از جلوه‌های اهمیتش است و وولن نیز این مهم را خوب می‌داند و در نوشتن تک‌نگاری‌اش تاریخ رقص در قرن بیستم، رقص آمریکایی، هالیوود در دوران طلایی‌اش و ... را پیش روی مخاطبی می‌گذارد که فکر می‌کند چیزی نیست که درباره‌ی این فیلم وجود داشته باشد و نداند. درواقع شرح و تحلیل‌های درست و دور از انتظار این منتقد بزرگ است که کتاب را برای خواننده‌اش این‌چنین خواندنی و راهگشا می‌کند و به فهم این فیلم عزیز و بی‌تکرار، رنگ و بوی دیگری می‌دهد.