این اثر روایت خاطره ای دانشگاهی - صنفی با صبغه فلسفی از زبان یک اول شخص فلسفی است. تشکیلات مربوط به مشاغل و حرفه ها و فنون و .... از قبیل اتاق اصناف و اتحادیه ها و انجمن ها و اخیرا سمن ها) سازمان های مردم نهاد ngo ) از سابقه ای نه چندان طولانی برخوردارند. این نوع تشکیلات از دوره پهلوی شکل گرفته اند و با وقفه ای در آنها دوباره پس از انقلاب به راه خود ادامه داده اند. بحران های اقتصادی فرهنگی، زیست محیطی و.... در احیا و تاسیس آنها نقش بسزایی داشته است. بحران های درون دانشگاهی که در دولت نهم و دهم به اوج خود رسید زمینه ساز اوج گیری تشکل های صنفی در دوره های بعدی شد. بحران کرونا و بحران اقتصادی ناشی از آن (مانند مساله همسان سازی و ...) نیز تاثیر ملموسی در تاسیس یا اوج گیری فعالیت های انجمن های صنفی داشتند. اساسا از آنجا که انجمن صنفی یک موقعیت سوبژکتیو است بنابراین خاستگاه سوژگی است و خصلت فلسفی آن سوژه سازی و سوژه پروری از نوع سوژه صنفی خواهد بود. گفتنی است که همانگونه که تاسیس معرفت شناسی جدید توسط دکارت و کانت منجر به تعریف و تقویم سوژه فلسفی گردید، متناظر با آن در زندگی مدرن نیز تاسیس و فعالیت صنفی منتهی به تحقق سوژه صنفی می گردد. سوژه صنفی یک سوژه انقلابی یا شورشی با ساختارشکن نیست بلکه سوژه ای حقوقی، قاعده مند، و منفی در رفع و رجوع موانع تحقق حقوق خود) است. زندگی مدرن به گونه ای است که بدون مشارکت و همدلی از سویی و نیز نوعی سوژگی از سوی دیگر، نمی توان در آن زیست این اثر به عنوان یک اثر تاریخی - فلسفی در صدد گزارش مختصری از چگونگی تکوین انجمن صنفی دانشگاه تبریز به همراه ایده های فلسفی و تمرین های سوژگی منطوی در آن، از زبان یک اول شخص فلسفی است.