تاریخ روابط ایران و آمریکا از 1358 یا حتی از 1332 شروع نشده است. این تاریخ صدها سال قبل‌تر شروع شده است؛ زمانی که ایالات‌متحده هنوز یکی از مستعمره‌های بریتانیا بود و ایران در جهان خارج به امپراتوری پارس یا پرشیا شهرت داشت. این رابطه با چیزی به مراتب جالب‌تر از گروگان‌گیری و اتهامات دوجانبه بر سر «گناهان کبیره» شروع شد. در دههٔ 1790 میلادی، توماس جفرسون و جان کوئینسی آدامز، وقتی که در جستجوی منبع الهام و راهنما برای ادارهٔ کشور جدید خود بودند، تاریخ پارس را می‌خواندند. از دههٔ 1850 تا 1920، روزنامه‌های ایرانی پی‌درپی خواننده‌های خود را ترغیب می‌کردند تا از الگوی آمریکا بیاموزند و کشورشان را به یک جمهوری مشروطهٔ پیشرو و پررونق تبدیل کنند. در 1919 (1298 شمسی) گزارش‌هایی از قیام‌های آمریکایی‌دوست در خیابان‌های تهران منتشر می‌شد. این‌جا جایی است که داستان ایران و آمریکا واقعاً شروع می‌شود. این همان چیزی است که اغلب از تمام بحث‌های ما دربارهٔ این موضوع حذف شده است. مدت‌ها قبل از این‌که دولت‌ها در تهران و واشنگتن شروع کنند به له کردن انگشتان پای یکدیگر در دورانی که ما در آن زندگی می‌کنیم ـــــ مدت‌ها قبل از باب شدن استعاره‌های «شیطان بزرگ» و «محور شرارت»، و پیش از ماجرای مصدق و بحران گروگان‌گیری ـــــ روابط بین این دو کشور تحت تأثیر روح احترام دوجانبه و درک مشترک بود.