"دلکوچ" به قلم "نغمه نائینی"، رمانی عاشقانه است که با بهره‌گیری از عناصر جذاب داستانی، خواننده را میخکوب می‌کند. این قصه که به اندازه‌ی ششصد و هفتاد صفحه، مخاطب را با خود همراه می‎نماید، قصه‌ای است از خواستن و نرسیدن و همچنان خواستن. عشق و عاشقی در هر دوره‌ای به یک شکل است و متناسب با آن دوره، لذت‌ها و سختی‌های خودش را دارد. اما در دوره‌های به خصوصی، اجبارهایی از جنس قدرت و سیاست، عاشقان را از هم جدا می‌انداخت و گاه سرنوشت‌ها را برای همیشه تاریک و سیاه می‎کرد. "نغمه نائینی" در دنیای "دلکوچ"، شخصیت‌های داستانش را در دوره‌ای خلق کرده که هنوز قدرت دست خان‌هاست و حرف، حرف آنهاست. بسیاری از ازدواج‌ها عاری از عشق و تنها با صلاح‌دید خان صورت می‌گرفت و همه چیز بر حسب منفعت و سودی بود که عاید آقازاده‌ها می‌شد. اما گاهی در این خانواد‌ه‌های اشرافی، دلی پر‌ می‎کشید و بر شاخه‌‌ای می‌نشست که برایش مقدر نبود. یک جان به جانی آغشته می‎شد که در بازی قدرت و ثروت، جایی نداشت و یک روح به روحی دچار می‎شد که پیوندشان بدون دردسر میسر نبود. این داستان "دلکوچ" از "نغمه نائینی" است؛ دهه‌ی بیست شمسی است و خان‎زاده‌ها هنوز با قدرتشان همه چیز را کنترل می‎کنند. دختری که دل در گروی یک رعیت دارد، به زور به ازدواج پسرعمویش درمی‌آید اما رشته‌ی مهر او از رعیتی که دلدارش است، گسسته نمی‎شود و این پیوند، دردسری را برای او ایجاد می‌کند که هرگز در خوابش هم نمی‎دید. جنایت و فرار و دلواپسی، "دلکوچ" را به یک اثر نفس‌گیر تبدیل کرده که خواننده را به این راحتی‌ها رها نمی‌کند.