شاید امروزه گفتن این نکته موجب شگفتی شود که بزرگ‌ترین نویسندگان زمانه، از جمله نویسندگان فرانسوی مانند سلین، ژیونو، ایمه، اودی‌برتی ، کامو و کنو، همگی آثار خود را به‌دور از پسند زمانه و اغلب در تعارض با نظریه‌های ادبی بی‌شماری که در زمان حیات‌شان از در و دیوار می‌بارید ، نگاشته‌اند . ژاک پره‌ور نیز به عنوان شاعر ، نویسنده، و سینماگر از این ملاحظه به دور نیست. پس از گذشت متجاوز از چهل سال از مرگ‌اش ، پره‌ور هنوز به عنوان مردمی‌ترین و معروف‌ترین شاعر در میان معاصران خود شناخته می‌شود. این موفقیت بی‌مانند که کمتر نصیب دیگر شاعران و نویسندگان فرانسوی شده، پس از گذشت حدود چهار نسل از عمر دوستداران سینما و علاقه‌مندان شعر، پدیده‌ای قابل بررسی است. این امر دلالت بر همدلی و همراهی مردم با فیلم‌ها ، نمایشنامه‌ها ، اشعار و نوشتارهای ژاک پره‌ور و بیش از همه با ویژگی‌های شخصیتی وی دارد. پره‌ور با این حال ، با فعالیت در چندین قلمرو مانند تئاتر و سینما ، شعر و داستان، خود را در معرض این مخاطره قرار داده بود که در هیچ‌یک از قلمروهای مزبور، مقبولیت لازم را به دست نیاورد. ژاک پره‌ور در چهارم فوریه سال 1900 در نویی سورسن زاده شد. پدرش حرفه‌های گوناگونی را پیشه می‌کرد که هرگز ثروت و رفاه کاملی نصیب خانواده نکرد. ژاک و برادر کوچک‌اش پی‌یر، زندگی ساده‌ای را در پاریس گذراندند و از ورای آن به طبقات مردمی ، خصوصاً طبقه‌ی متوسط شهرنشین ، دلبستگی و علاقه‌ی ویژه‌ای پیدا کردند. آثار پره‌ور ، با واژگونی شگفت‌انگیز چشم‌انداز هنری وی روبروست. برای عموم مردم ، مولف فیلم ، مقدم بر شاعر است، اما در عمل ، عکس این مطلب روی داده و شخصیت و کنش‌های شاعرانه‌ی پره‌ور، بقیه‌ی وجوه هنری وی را تحت‌الشعاع قرار داده است. یکی از اشعار پره‌ور در این کتاب به نام زندگی دلنشین : وقتی زندگی از بازی دست بکشد... مرگ همه‌چیز را سرجای خود می‌نشاند...زندگی تفریح می‌کند... و مرگ خانه‌تکانی ... اهمیتی ندارد گرد و خاکی که زیر فرش قایم می‌کند... چیزهای بسیار زیبایی هست که مرگ فراموش‌شان می‌کند.