فلسفه‌ورزی پیوند ژرفی با مرگ‌اندیشی دارد. از آن رو که هر متفکری به هستی بیاندیشد در حقیقت به نیستی نیز اندیشیده است. براین اساس نگرش ما در این خصوص می‌تواند به زندگی‌مان معنا بخشد. و یا آن را از معنا ساقط کند. یکی از پرسش‌های بنیادینی که انسان همواره با آن روبرو بوده، این است که آیا به‌راستی مرگ پایان زندگی است؟ و یا اینکه نحوه‌ی دیگری از هستی را پیش رویمان می‌گشاید؟ این مسئله مهم‌تر می‌شود اگر بدانیم امروزه به تبع متزلزل شدن مبنای ارزش‌گذاری در فلسفه‌ی معاصر، تبیین‌کنندگان مرگ و کسانی که به حیات پس از مرگ اعتقاد دارند. اعتبار فلسفی سابق خود را از دست داده‌اند، لذا ضروری است به نحو جدی‌تری به مرگ بیاندیشیم و موضع خود را در قبال آن روشن کنیم و با پرسش‌ها مواجه شویم. پرسش‌هایی که به‌ندرت پیش از قرن بیستم مطرح شده‌اند، آیا مرگ انسان با مرگ سایر موجودات زنده متفاوت است؟ آیا مرگ و زندگی معنای ثابتی دارند؟ آیا می‌شود از اگزیستانسی سخن گفت که میان مرگ و زندگی است؟ آیا مرگ انسان دقیقا برابر با مرگ ارگانیک است؟ و یا اینکه مرگ چگونه با ذات و ماهیت انسان ارتباط برقرار می‌کند؟