کتاب حاضر به بررسی نقش مفهوم مکانیسم در اندیشه‌ی هگل درباره‌ی نهادهای سیاسی و اجتماعی می‌پردازد. در این راستا، اندیشه‌ی متقدمان و معاصران هگل که به نقد نهادهای سیاسی مدرن به‌عنوان نهادهایی «شبه‌ماشینی» پرداختند نیز مدنظر قرار می‌گیرد و ازجمله روی اندیشه‌های هردر، فردریش شلگل و نوالیس تمرکز می‌شود. سپس نوشته‌های اولیه‌ی هگل بررسی می‌شود که مؤید گسست وی از شیوه‌ی رمانتیکِ اندیشیدن درباره‌ی جماعت اخلاقی است. راس استدلال می‌کند که هگل در این دوره روش جدیدی برای اندیشیدن در باب گنجاندن خصوصیت‌های مکانیستی و ارگانیک درون یک کل ابداع می‌کند. به این ترتیب، هگل قادر می‌شود نظریه‌ی بدیعی درباره‌ی جامعه‌ی مدنی به‌مثابه جزئی از زندگی اخلاقی ارائه دهد. در نیمه‌ی دوم کتاب، نحوه‌ی بسط این اندیشه در آثار متأخر هگل ارزیابی می‌شود. راس تفسیر عمیقی درباره‌ی فصل مکانیسم در علم منطق ارائه می‌دهد و نقش این اندیشه‌ها را در فلسفه‌ی حق هگل برجسته می‌سازد. نهایتاً راس نشان می‌دهد که نظریه‌ی سیاسی هگل عمیقاً متأثر از هستی‌شناسی صوری او است که در علم منطق بسط یافته است.