توی خواب، من شخصیت کارتونی موردعلاقه‌ام، پسر موشی آینده بودم. بانکی هم دستیار اعصاب‌خردکن او، پرنده‌ی نچ‌نچی! ما در دفتر کار شهردار بودیم که دقیقا شبیه خانه‌ی مامان‌بزرگ بود. شهردار گفت: «تو تنها کسی هستی که می‌توانی ما را از دست پی‌پی‌های پرنده نجات بدهی.» نقش شهردار را معلم‌مان آقای شلم‌شوربا بازی می‌کرد. پی‌پی‌های پرنده اختراع پروفسور پرفاد بدقوار بود. پروفسور هم همان گوردن پرفاد بدقوار توی کلاس‌مان بود. گوردن پرفاد بدقوار بهترین نام تاریخ نامگذاری جهان است. چون هم پرافاده است هم بدقواره. پروفسور پرفاد بدقوار سمی به همه‌ی سگ‌های شهر خورانده بود که باعث می‌شد پی‌پی‌های‌شان جای اینکه تالاپی روی زمین بیفتد، ده سانت بالای شناور باشد. آقای شهردار جیغ زد: «همه‌ی شهر رو گرفتن!» همان موقع یک پی‌پی پرنده آمد و تالاپی افتاد روی جوراب آقای شهردارد. پی‌پی‌یه درست به اندازه‌ی پرنده‌ی نچ‌نچی (بانکی توی خواب) و همرنگ آن (قهوه‌ای) بود. پرواز هم که می‌کرد. (کاری که پرنده‌ها می‌کنند.) گفتم: «اصلا نگران نباشید آقای شهردار! ما جلوی پروفسور پرفاد بدقوار رو می‌گیریم.» نگاه کردم ببینم تحت تاثیر قرار گرفته یا نه. اما او حتی حواسش هم به من نبود. داشت با جیغ و داد پی‌پی‌های پرنده را از خودش دور می‌کرد.