نخست وزیران ایران عنوان کتابیست در باب یکی از مهم ترین ساختارهای سیاسی ایران به قلم دکتر باقر عاقلی، پژوهشگر تاریخی و نویسنده ی معاصر، که کارنامه ی غنی و درخشان او اعتبار مطالب نوشته شده در این کتاب را دو چندان می کند. در این کتاب با تاریخ هفتاد و سه ساله ی این منصب سیاسی اداری و فراز و فرودهای صاحب منصبان در طول چند دهه ی گذشته آشنا می شویم. تا پیش از وقوع انقلاب مشروطه، پست نخست وزیر در دوره ی قاجاریه با نام صدراعظم شناخته می شد و نحوه انتصاب آن به دست پادشاه وقت بود. پیش از آن هم در دوره ی صفویه چنین مقامی را با نام اعتمادالدوله می شناختند. اما با امضای فرمان مشروطیت در سال هزار و دویست و هشتاد و پنج، اولین نخست وزیر ایران به نام مشیرالدوله به منصب نخست وزیری رسید و تا سال هزار و سیصد و پنجاه و هفت که آخرین حکومت پادشاهی ایران بود، این کشور کهن هفتاد و پنج مرد سیاست را در مقام جلوس بر صندلی نخست وزیری دید. نویسنده ی این کتاب در مقدمه ای که برای آن به نگارش درآورده، اهمیت ایجاد این پست را تشریح می کند و آن را واقعه ای پیوسته با انقلاب مشروطیت می خواند. وی از چند و چون ضرورت انقلاب مشروطه نیز در این کتاب سخن به میان آورده و صدارت هر وزیر را با جزییاتی خواندنی تبیین می کند.