پسماند از منظری باستان شناختی در اصل، شامل مجموعه ای از اشیاء و چیزهای طبیعی یا مصنوعی است که در جریان زندگی کارکرد و فایده خویش را از دست داده و در قالب اشیاء و چیزهای بی کاربرد و مصرف شده از چرخه زیست خارج و دورریز می شود. در فرایند مورد بررسی باستان شناسان یعنی چرخه تولید تا دورریز، پسماند در آخرین حلقه زیست چیزها و در نتیجه، محور مباحث باستان شناختی قرار دارد. این اشیاء بی کاربرد در اصل موادی هستند که روزی در گذشته دور یا نزدیک در جریان زندگی توسط سازندگان با استفاده کنندگان شان شکسته، تخریب شده، استفاده شده و در نهایت رها شده اند. شیء با کنار گذاشته شدن، از چرخه کارکرد خارج می شود و وقتی با اشیاء ناهمجنس در مجموعه ای بی نظم و مختلط قرار می گیرد، تبدیل به دورریزی کم ارزش و کنار گذاشته شده به نام زباله می شود. بر این اساس، زباله در واقع مجموعه دورریزها و مصرف شده هاست (نک. پاپلی و دیگران، 1395)؛ اشیایی ویران که به سبب استهلاک یا تغییرات ماهوی توانایی برآورد نیازها و نیل به اهداف استفاده کنندگان شان را از دست داده اند. از سوی دیگر اما، این اشیاء استفاده شده علی رغم خروج از بافت اولیه و محل مورد استفاده شان، همچنان در صورت بررسی می توانند بازگوکننده روایت هایی از زندگان و جامعه ای که آن ها را به عنوان زباله به حاشیه زندگی رانده، باشند.