نویسنده و کمدی نویس فرانسوی. او را دنباله رو و جانشین بر حق اوژن اسکریب (1791-1861) در نگارش "کمدی ودویل" می دانند. در میانه قرن نوزدهم، اوژن لابیش موفق ترین و محبوب ترین کمدی نویس شهر پاریس است؛ در پایان همان قرن شهرت او فراتر از فرانسه می رود و در قرن بیستم، ترجمه و اجرای آثار وی تاثیری بسزا بر کمدی نویسی در بسیاری از کشورهای جهان از جمله ایران می گذارد. لابیش در خانواده ای مرفه و سوداگر، در شهر پاریس به دنیا آمد؛ تحصیلات عالی خود را در رشته حقوق به پایان رساند اما هرگز به شغل قضاوت و یا وکالت نپرداخت و از سال 1838 به تئاتر روی آورد. ابتدا تماشاگری دقیق بود و چندی نیز برای نشریه ادبی "رووتئاترال" گزارش اجراهای تئاتری را می نوشت. لابیش با نگارش کمدی ودویل قانون هبه، ماده 960، در سال 1839 و اجرای موفق آن در همان سال، خیلی زود به شهرت رسید. وی بیش از یکصد و شصت کمدی بلند و کوتاه نوشته است که معروف ترین آنها عبارتند از: آدم پوشالی (1843)، مرد جوان عجول (1848)، همدیگر را ببوسیم، فورویل (1850)، کلاه حصیری ایتالیایی (1851)، ادگار و خدمتکارش (1852)، قضیه خیابان لورسین (1857)، بارون فورشویف (1859)، دو آدم خجالتی (1860)، سفر آقای پریشون (1860)، ایستگاه راه آهن شامبوره (1861)، سلیمار محبوب (1863)، قلک (1864)، دستور زبان (1867)، راه آهن (1867)، خوشبخت ترین میان سه تن (1870)، این را باید گفت (1872)، جایزه مارتن (1876)، جیرجیرک در خانه مورچه ها (1876) و...... در این دفتر از مجموعه "طنزآوران جهان نمایش"، چهار کمدی تک پرده ای اوژن لابیش را که موضوع و مضمون آنها: خواستگاری، نامزدی، عروسی و ازدواج است، عرضه شده.