در آغاز فلسفه مدرن، دکارت آرمان عینیت را به نحوی جدی وارد قلمرو تأملات فلسفی کرد. آرمان جستارگر محض که صرفا در پی صدق است و از منظری آرمانی، استعلایی و غیرتاریخی به جهان می نگرد و با روشی بین الأذهانی، روشن و کمی، حقیقت را کشف می کند، آرمانی فلسفی بود. جستارگر محض، به شکلی شخصی با مسئله مورد پژوهشش درگیر نمی شود. فردیت او، جهان بینی فرهنگی و شیوه زیست او، دخالتی در نگرش او به جهان ندارد. به فاصله دو قرن پس از دکارت و علی رغم سیطره تفکر دکارتی، فیلسوف دانمارکی سورن کی برکه گور، رخنه ای در آرمان عقل گرایی مدرن نمود و میان صدق عینی با صدق ذهنی یا انفسی فرق نهاد و یادآور شد که گاهی برای رسیدن به صدق، درگیری شخصی فرد با مسئله مورد پژوهشش لازم است. بی آنکه لازم باشد در ایمان گرایی کی پرکه گور و نحوه پیوند زدن میان صدق ذهنی و ایمان در اندیشه او مداقه کنیم، می توان به این نکته اشاره کرد که در پی نوشت های ناعلمی پایانی ، او به روشنی از کیفیات تفکر عینی که منتهی به صدق عینی می شود سخن می گوید: در تفکر عینی، فرد برخوردار از اگزیستانس یا هستی و سوبژکتیویته او حذف می شود و این تفکر منتهی به «تأمل انتزاعی، ریاضیات و اقسام معرفت تاریخی» می گردد (163 :2009 Kierkegaard). از منظر عینی، سوژه و چشم انداز ذهنی او قابل حذف است.