اگرچه در سال های اخیر استفاده از خیال ورزی های روانکاو در کار بالینی با بیماران افزایش یافته است، پژوهش های انتقادی اندک ارزشمندی این مفهوم و مشکلاتی را که به کارگیری آن به همراه خواهد داشت، مورد بررسی قرار داده اند. با وجود عدم یکپارچگی در نحوه ی تعریف و به کارگیری خیال ورزی در میان پیروان بایون، استفاده از این مفهوم نزد سایر روانکاوان نیز احترام فزایندهای یافته است. بوش مدعی است این واقعیت که پیروان بایون بر مبنای مفهوم خیال ورزی پارادایمی جدید و افراطی در رابطه با عوامل درمان بخش در روانکاوی ارائه داده اند، از منظر بسیاری پنهان مانده است. بوش برخلاف پیروان بایون تجربه ی خیال ورزی از جانب روانکاو را به خودی خود مفید و مؤثر نمی داند، او نه تنها نقش تداعی های خود روانکاو و تأمل بر این تداعی ها از جانب او را در ظرفیت بالقوه ی خیال ورزی ها برای دگرگون سازی عناصر بتا به عناصر آلفای بیمار را برجسته می کند، بلکه تداعی های روانکاو را به عنوان معیاری برای تمایز قائل شدن بین خیال ورزی و دیگر احتمالات نظیر انتقال متقابل معرفی می کند. افزون بر این، در میان پیروان بایون درباره ی تبدیل خیال ورزی های بصری به تعابیر کلامی توافقی وجود ندارد، اما بوش بر اهمیت این تبدیل کلامی تأکید می کند