امروزه در هندوستان سه آیین بزرگ هست که با یکدیگر سازگاری بسیار دارند زیرا که کلیات عقایدشان از یکدیگر چندان دور نیست و حتی کتاب های باستانی هند که به زبان سنسکریت نوشته شده، کتاب های مشترک هر سه آیین است: نخست آن که از همه قدیم تر و به منزله ی سرچشمه است، آیین برهمایی است و سپس آیین بودایی که بر آن وارد شده و سوم طریقه جیناست؛ زیرا که تازه تر است و جینا موسس این آیین در 540 پیش از میلاد ولادت یافته و در 468 پیش از میلاد درگذشته است، یعنی 18 سال پس از بودای آخری به جهان آمده و ده سال پس از او درگذشته است. قدیم ترین سندی که از آیین آریاییان هندی در جهان است کتاب معروف «ودا» است. ودا هم مانند اوستا قسمت های کهن و تازه تر دارد و کهن ترین قسمت آن «رگ ودا» است که به پیروی از اروپاییان آن را بیشتر «ریگ ودا» می نامند. بنابر قواعد زبان شناسی رگ ودا را از 1600 تا 2000 سال پیش از میلاد دانسته اند. در میان داستان های رگ ودا برخی از قسمت های اوستا مناسبات شگرف هست و حتی نام های پهلوانان نیز به یکدیگر نزدیک اند؛ چنان که داستان جم و آبتین و کیخسرو در ریگ ودا منعکس شده و تا اندازه ای شباهتی در میان این قسمت از کتاب مقدس هندوها با آنچه دریشت ها هست دیده می شود. دیگر از آثار ادبی کهن هندوستان، کتاب «مهابهارته» است که آن را از قرن چهارم پیش از میلاد، یعنی پس از تدوین داستان های بودایی و کتاب اوستا می دانند. در میان این کتاب و شاهنامه فردوسی که پیداست انعکاسی از داستان های ملی رایج ایران در زمان ساسانیان است، شباهت های آشکار هست؛ چنان که «ییما» همان جم و «تراتیانه» فریدون و «اوشانا» کاوس و «سوشراواس» همان کیخسرو شاهنامه است.