انسان از دیرباز به دنبال این بوده است که چه گونه می تواند بهتر زندگی کند و چه چیزی بیشتر می تواند موجبات رضایت او را فراهم آورد. این پرسش ها به نوعی به مفهوم شادکامی و نشاط مربوط می شوند. با وجود این، بیشتر مطالعات روانشناسی تا پایان قرن بیستم بر روی مشکلاتی از قبیل افسردگی، اضطراب و مشکلات عاطفی تمرکز یافته بود تا بر هیجانات مثبت نظیر شادکامی و بهزیستی. در حقیقت پس از جنگ جهانی دوم، روانشناسی صرفا به درمان تخصیص یافت و بر اصلاح آسیب ها در قالب پزشکی تأکید داشت. به همین دلیل، توجه به جنبه های مثبت زندگی، شکوفایی و ارتقای افراد و جامعه نادیده گرفته می شد. با وجود این، در سال های اخیر، مطالعات در مورد شادکامی افزایش چشمگیری داشته است. شادکامی اکنون شاخه ای از روانشناسی مثبت به شمار می آید که نخستین بار مارتین سلیگمن و همکارانش در آمریکا بنیان آن را به عنوان تکمیل کننده ی رویکردهای اختلال محور ایجاد کردند. سلیگمن متوجه شد که روان شناسی تا اندازه ی زیادی در مورد دو مأموریت آخر از سه مأموریت هانس آیزنک شادکامی را مجموع لذت های بدون درد می داند. از دیدگاه فروید نیز، شادکامی حالتی روانی است که با غرایز مرتبط است. هدف غریزه کاهش و یا از بین بردن برانگیختگی ای است که به دنبال نیازی ایجاد می شود. اگر هدف حاصل شد، فرد حالت لذت و شادکامی را تجربه خواهد کرد.