ویروب: چون معنایش این است که از نظر یک خدای مهربان، قادر، و دانای مطلق اشکالی ندارد که من درد بکشم. حالا چرا باید چنین باشد؟ جوابی که به ذهنم می‌رسد، واقعاً مأیوس‌کننده است. یعنی تا حدی ناچیز و بی‌اهمیتم که حتی یک موجود توانا و دانای مطلق به من توجه ندارد؟ یا به‌قدری نفرت‌انگیزم که رنج بردن حق من است؟ یا شاید به‌قدری در تشخیص خیر و شر گیج و منگم که آنچه کاملاً شر و بدی بی‌دلیل به نظر می‌رسد ـ منظورم مجموعه کامل بدی‌هاست؛ از سردرد و سرگیجه گرفته تا درد و خستگی پاها ـ دراصل خوب است و حتی شاید خدای تو به آن می‌بالد؟ شاید او نسبت به آنفلوانزای من همان احساسی را دارد که ما با دیدن طلوعی زیبا حس می‌کنیم؛ آغازی دل‌انگیز برای یک روز عالی. شاید بگوید: «اوه، وای، عجب چیز خوبی برای شروع یک روز! طلوع زیبایی خواهیم داشت و من کاری می‌کنم که این گرچن ویروبِ بی‌مغز جراحت و تعرق و درد داشته باشد.» سم، باید بگویم که بعضی وقت‌ها نمی‌توانم درک کنم تو چنین باور ترسناکی داشته باشی. میلر: سردردت را فراموش کردی، نه؟