در روزگاری که تندباد شک و تردید آشیانه ایمان‌های سست را متزلزل می‌کند و امواج فتنه‌های سیاسی و اجتماعی، بنیان اعتقادهای احساس‌زده را به نابودی می‌کشاند؛ در روزگاری که سهولت و سرعت ارتباطات، گفت‌وگوهای عقیدتی را از کنج کتابخانه‌ها به دخمه‌های هزارتوی مجازی و دکه‌های گپ و گفت خیابانی رسانده است؛ در روزگاری که دست ایتام آل‌محمد (ص) از دامان پرفیض امام غایب‌(عج) کوتاه است و چشم یاری از اولوالألباب و اهل‌الذکر دارند، این سخن الهی روایات را بهتر می‌فهمیم که «هیچ نعمتی بالاتر از عقل به بندگان عطا نشده است.» و «هرکه عقل ندارد، دین ندارد.» در روایات داریم که یکی از راه‌های شکوفایی و بالندگی عقل «اندیشه فراوان در حکمت» است و در همین راستا از زبان رهبر معظم انقلاب می‌شنویم که «یاد دادن تفکر» و «نهادینه کردن فکر صحیح و منطقى» در جامعه از آموزش علوم رسمی به دانش‌آموزان مهم‌تر است. همچنین «اگرچه محتوا در فلسفه کودکان حائز اهمیت است، اما شیوه مهم‌تر است؛ یعنی کودک باید از اوان کودکی به فکر کردن و خردورزی عادت کند و این بسیار مهم است.» از دیدگاه رهبر معظم انقلاب، باید پرورش «انسان‌های مبتکر، متفکر، اهل تحقیق، اهل پیشروی» را جزو اهداف دستگاه تعلیم و تربیت قرار داد و وظیفه تبیین اصول و فروع اعتقادی یعنی «قانع کردن ذهن‌ها و دل‌ها» را متوجه نسل جوان انقلابی کرد. توجه به ویژگی‌های سن نوجوانی از جمله هویت‌جویی، استقلال‌طلبی، پرسشگری، کمال‌خواهی، گرایش به معنویت و زیبایی و... اهمیت آموزش خردورزی و دانش‌پژوهی را بیشتر نشان می‌دهد.