آغاز سخن درباره زمان همین است که زمان همان زمان است. درباره زمان چه می توان گفت جز آنکه آن را در هرجا که امری زمانی است بازیابیم. این همینی (این همانی در اصطلاح دیگر) و فردیت زمان را در تشخص اشیاء و اعیان زمانی می توان مشاهده کرد. در جریان ادراکی زمان این همینی را در تغییر و پیوستگی زمان می بینیم. همچنین، انسان در جریان ادراکی که زمان را می نماید آن را با جریان تغییر و صیرورت متحد و یگانه می یابد. این حقیقت که زمان، زمان است یک گزاره بی محتوی نیست. تکرار، دلیل بی معنی بودن نیست. در پاسخ فرگه می گوییم اگر بی محتوی بود که هرگز کسی همچون تویا ویتگنشتاین نمی توانست درباره آن این همه سخن ها گوید. این درست است که انسان پس از شنیدن یک توتولوژی به وجد نمی آید و یا اینکه از تکرار آن ملالت حاصل می آید اما همه این ها کافی نیست تا توتولوژی را بی محتوی در منطق و فلسفه بدانیم. بالاترین تعریف هر حادث و هر شیئی زمانی در توتولوژی آن است و معذلک ظاهرا تکرار این توتولوژی بیهوده می نماید.