فلسفه نیچه به هنگام نوجوانى منزجر کننده و ناشى از خودبزرگ‌بینى به نظر مى‌رسد که شاید این حس براى دوره خودشیفتگى و ساده‌لوحى نوجوانى بد نباشد، اما براى کسى که به دوره بزرگسالى رسیده، بهترین روش براى رشد و تغییر است. واقعیت این است که این «اروپایى خوب»، بسیارى از شما را در آستانه بلوغ به شجاعت واداشته است، اما درس‌هاى اصلى وى در آغاز جوانى به کار گرفته نمى‌شوند. نوشته‌هاى وى براى کسانى که به آستانه میانسالى‌ رسیده‌اند، واقعاً مفید و عملى است. بخشی از کتاب : این سرود که «نشانه آتش» نامیده مى‌شود، به شعله‌هایى اشاره دارد که پیش از تابش نخستین پرتوهاى خورشید در خیابان‌هاى بازل حمل مى‌شوند. مدت زمانى کوتاه، برخلاف سایر هفته‌هاى خسته‌کننده سال، مارها و شعله‌هاى آتش این شهر را تسخیر مى‌کنند. این‌ها نماد شورِ جنسى، قدرت و زمین هستند که دیونیزوسِ اروپایى را به سمت سرازیرى گور بدرقه مى‌کنند. نیچه در سال‌هاى نخست فعالیت فکرى‌اش از طغیان‌کردن و موضوعات مسموم‌کننده زندگى دورى مى‌کرد، اما به امکانات خلاقانه این نوع زندگى هم اذعان مى‌کرد. با این همه، در نهایت، هواى سبک بلنداهاى روشنفکرى را برگزید. نیچه در زایش تراژدى گفته است: «این هیجان دیونیزوسى چه از طریق نوشیدنى‌هاى سُکرآور، که همه انسان‌هاى دیرین و مردمان همه اعصار در سرودهاى خویش از آن سخن گفته‌اند، و چه از طریق تجلى‌شکوهمند بهاران، که شادمانه سراسر طبیعت را درمى‌نوردد، به جوشش درمى‌آید. همان‌طور که این تأثیر شدت مى‌گیرد، خودآگاهى اندک اندک به دست فراموشى سپرده مى‌شود.»