بررسی رابطه پزشک و بیمار و مرزبندی‌های ارزشی و اخلاقی این رابطه بحث اصلی کتاب است. مرزبندی‌های فلسفی در دانش پزشکی و کار بالینی در حال تغییر است و همین تغییرات کیفیت خدمات درمانی را دچار بحران کرده است. بررسی دلایل این بحران ما را به پرسشی فلسفی رهنمون می‌کند: پزشکی چیست؟ هنر پزشکی یا علم پزشکی. آیا پزشکی مبتنی برشواهد است؟ یا محور کار پزشک، بیمار است؟ پزشکی بیمار محور در برابر پزشکی مبتنی بر شواهد. گشایش بیمارستان جانز هاپکینز در 1889 را رویدادى بزرگ در خاستگاه الگوى بیومدیکال در ایالات متحد می دانند. الگوى بیومدیکال امروزه الگوى غالب دانش پزشکی و کار بالینی در ایالات متحد آمریکا و همچنین دیگر کشورهاى غربى و توسعه یافته است و در کشورهاى شرقى و توسعه نیافته نیز در حال تبدیل شدن به الگوى غالب است. در این الگو بیمار به کالبدی جسمانی فروکاسته می شود، کالبدی ترکیب یافته از اعضاى مستقل بدن که در جهانی ماشینى سکونت دارند. مراقبت عاری از عاطفه پزشک به تشخیص عضو بیمار و درمان یا جایگزینی آن به کمک آخرین پیشرفت های علمی و فنی دانش پزشکی می پردازد. پیامد این مداخله، درمان بیمار و در نتیجه رهایی او از آسیب ماندگار یا مرگ احتمالی است. هرچند الگوى بیومدیکال سبب پیشرفت هاى بزرگی در پزشکى آمریکا شده است، یکى از مشکلات زیربنایی آن احساس بیگانگی بیمار با پزشک است. نادیده گرفتن بیمار در مقام انسان از نگاه بالینى پزشک، سبب بحران کیفیت خدمات درمانى شده است که امروزه دامنگیر پزشکى آمریکاست و رابطه کنونی بیمار و پزشک را نسبت به صمیمیتى که این رابطه پیشتر در ایالات متحد داشت، ضعیف کرده است.