از زبان نویسنده موتورتاون: در نمایشنامه «موتورتاون» قصدم این بود که یک «راننده تاکسی» انگلیسی بنویسم. «راننده تاکسی» فیلمی است که در شانزده‌سالگی دیدم و کمکم کرد تا احساسم نسبت به خشونت پنهان مردانه و کابوس تنهایی آزاد شود. این فیلم را به اندازه‌ی موسیقی الویس پرسلی و گروه دِ فال در درون خود زندگی کرده‌ام. من متوجه شدم که پرداختن به جنگ بدون در نظر گرفتن آن به صورت نتیجه عوامل دیگر، ساده‌انگاری و حتی کودکانه است. این‌گونه نبوده که جنگ هیولایی بوده باشد که از دل دنیایی امن زاده شده باشد. به نظر من جهان باعث این مشکلات می‌شود. جنگ نتیجه آن است و من بی‌نهایت خوشحال شدم که نمایشنامه‌ام در برهه‌های مختلف و از دید منتقدان مختلف به عنوان اثری شناخته شد که جنگ و کمپین ضد جنگ را نقد می‌کند. اغلب اوقات انگیزه من برای شروع نگارش یک نمایشنامه این است که بتوانم همان تأثیری را بر مخاطب بگذارم که یک قطعه موسیقی روی من داشته است. نمایشنامه و موسیقی فرم مشترکی دارند. آن‌ها مضمون‌های مشابهی از حسرت، خودویرانگری، خشونت و رهایی را ارائه می‌کنند. می‌خواستم در نمایشنامه «موسیقی کانتری» چنین فضایی خلق کنم.