کتاب حاضر دربرگیرنده‌ هفت تک‌نگاری و نوشتار از زیگموند فروید، بنیان‌گذار نظریه‌ روانکاوی، در خوانش نقادانه‌ متون ادبی است. فروید از مفاهیمی که خود در روان‌کاوی نظریه‌پردازی کرده است برای تحلیل متون ادبی بهره می‌گیرد، اما متقابلا از ادبیات هم برای تبیین مفاهیم روان‌کاوانه استفاده می‌کند. او در تبیین رابطه همکارانه‌ ادیبان و روان‌درمانگران چنین می‌نویسد: «نویسنده آفرینشگر نمی‌تواند از آن‌چه به حوزه‌ کار روان‌پزشک مربوط می‌شود اجتناب کند، همان‌گونه که روان‌پزشک هم نمی‌تواند به قلمرو نویسنده‌ آفرینشگر وارد نشود. بررسی موضوعات روان‌پزشکی در ادبیات می‌تواند درست باشد، بی آن‌که ذره‌ای از جنبه زیبایی‌شناختی متون ادبی کاسته شود.» مجموعه‌ای از آثار فروید در نقد ادبی که ترجمه‌ فارسی‌شان در کتاب حاضر ارائه شده است، سپهر اندیشگانی او درباره‌ چیستی آفرینش هنری و ادبی را به خواننده می‌شناساند. این تک‌نگاری‌ها و مقالات همچنین نمونه‌هایی دست‌اول از کاربرد رویکرد روان‌کاوانه‌ کلاسیک در نقد ادبی محسوب می شوند و می‌توانند راهگشای پژوهشگران این حوزه باشد. مترجم با افزودن مقدمه‌ای مشروح کوشیده است تا برخی از بنیانی‌ترین مفاهیم نظریه‌ روان‌کاوی را که دانستن‌شان پیش‌شرط فهم آثار فروید درباره‌ ادبیات و هنر است، معرفی کند تا مطالعه‌ این کتاب برای خواننده راحت‌تر شود.