آمینادب که دومین رمان بلانشو است، یک سال پس از انتشار اولین رمان بلانشو، «توماس گمنام»، منتشر شد. یکی از ویژگی‌های قابل ذکر این کتاب تغییر از رمان به چیزی است که بلانشو بعداً آن را Recits نامید: شرح رخدادها. اصطلاحی که به سختی می‌توان ترجمه‌اش کرد و ابهامش به‌خوبی مناسب «داستان‌هایی» است که کارهای او هرگز به‌طور کامل با آن متناسب نیست. Recits در حالی که تهی از ویژگی‌هایی مثل کاراکترها و اتفاقات نیست به تدریج از همه‌ قواعد مرسوم روایت، تن می‌زند و به‌طور مداوم حول و حوش نابودی والای صدایی که آنها را ارائه می‌کند نزدیک می‌شود. از سوی دیگر «آمینادب» بیش‌تر یک رمان است و روی این مسأله با ذکر عنوان در نسخه‌ اصلی به ما گوشزد می‌شود. داستانِ این رمان حول یک شخصیت می‌چرخد و کمابیش روایتی خطی دارد که می‌توان آن را در چند جمله خلاصه کرد. چنین طرحی می‌تواند سنتی و حتی از جهاتی بسیار کلاسیک به نظر برسد. اما بلانشو می‌کوشد با این ژانرِ آشنا با تاکید خودش روی بیگانگی و با زیبایی‌شناسی کاملاً ضدرئالیستی روبه‌رو شود، چرا که این زیبایی‌شناسی ضروری‌تر از هر زمانی است.