موسیقی ایرانی ، مانند عرفان مراحلی دارد. هر کسی گمان کند که می‌تواند بدون گذر از منازل سلوک ، به سرمنزل مقصود راه یابد ، سر از ترکستان در می‌آورد. نوازنده نیز همچون سالک در جستجوی غایتی راه می‌سپرد و در وادی عشق، جویای حقیقتی است. آنکه ساز خود را به چشم وسیله و اسباب طرب می‌نگرد، از این عوالم چیزی درنمی‌یابد و دربند ظواهر می‌ماند. نوازنده یا خواننده در هنگام نواختن یا خواندن ، نظر به جلوه دلدار دارد و خود را با جهان هستی در ارتباط می‌یابد. استاد جلیل شهناز در طول چندین دهه فعالیت هنری شادی‌ها و غم‌های مردم سرزمینش را با تار خود نواخت و طبق نظر صاحبنظران داخل و خارج از کشور از برترین تک‌نوازان جهان به‌شمار می‌آید. اکنون صاحبنظران ، ساز شهناز را با اولین طنین مضراب‌هایش به خوبی می‌شناسند و تشخیص می‌دهند. با ملاحظه سطحی بر شیوه نوازندگی استاد شهناز، اولین نکته‌ای که به ذهن متبادر می‌شود ، سادگی و ایجاز جملات و نیز روانی تحریرها و آواز است ولی با بررسی دقیق و همه‌جانبه در فن نوازندگی ایشان، سادگی و روانی شکل دیگری بر خود می‌گیرد و همه و همه در جمله جمله موسیقی شهناز با دقت و ظرافت و مهارت نواخته می‌شود. در این کتاب نیز سعی شده است در حد بضاعت به پاره‌ای از جوانب مختلف زندگی هنری، بداهه‌نوازی،‌مکتب اصفهان، شیوه‌های نوازندگی، مکتب خاص تارنوازی استاد جلیل شهناز و مصاحبه‌های منتشر‌شده از ایشان ، پرداخته شود. در فصل آخر نیز با نظرات و خاطرات جمعی از بزرگان فرهنگ و هنر درباره این بزرگمرد موسیقی آشنا می‌شویم. امید است که مورد قبول طبع هنردوستان و هنرشناسان گرامی واقع شود.