و این منم زنی تنها
کد شناسه :249913
دکتر محمدرضا شفیعی کدکنی: «اسیر»ی که در برابر «دیوار»های بندگی «عصیان» می‌کرد، پس از «تولدی دیگر»، در لحظه‌ای که هیچ گمانش نمی‌رفت، در سی‌ودوسالگی در یک حادثۀ ناگوار، در 24 بهمن 1345، به ملکوت آسمان‌ها پیوست. مرگ فروغ فرخزاد در قلمرو شعرِ مدرنِ ایران، پس از مرگ نیما، بزرگ‌ترین و ناگوارترین حادثه بود. این شکوفهٔ تازه‌رو که این‌چنین بازیچهٔ باد شد، در بارورترین لحظه‌های زندگی‌اش بود؛ در لحظه‌هایی که نقش مشخصی در شعر معاصر فارسی به خود گرفته بود و تأثیر زبان شعری و دید شاعرانه‌اش را در صفحات شعر معاصر به‌روشنی می‌دیدیم. این تأثیر پس از مرگش برای همیشه در صحایفِ تاریخِ ادبِ ایران ثبت خواهد شد.
0 نظر