آنچنان که تجربه زیسته تاریخی ما در این دو قرن اخیر نشان داده است، توسعه‌نیافتگی کماکان مبرم‌ترین مسأله ما ایرانیان است. مسأله توسعه‌نیافتگی نقطه کانونی همه دیگر مسائل‌مان، مثل عدم توسعه سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و حقوقی است. به نظر می‌رسد جامعه ایرانی با یک دور باطل مواجه است. ما با مسائل سیاسی و اجتماعی بسیاری مواجه هستیم که به نحو توأمان هم علت و هم معلول، هم عامل و هم حاصل توسعه‌نیافتگی است. پاره کردن این دور باطل مهم‌ترین وظیفه کنونی روشنفکران و اندیشمندان ماست. عقلانیت انتزاعی و غیرتاریخی و عدم درک موقعیت‌مان به منزله «وضعیتی تاریخی» و گم شدن در بیراهه‌های مناقشات سیاسی و ایدئولوژیک را باید منطق مشترک بسیاری از ایرانیان و به منزله بنیادی‌ترین مانع درک مقوله توسعه و توسعه‌نیافتگی تلقی کرد. شاید بتوان در این میان، رضا داوری اردکانی را یک استثنا تلقی کرد. وی در این مجموعه سه جلدی، با عنوان نقد فرهنگ توسعه‌نیافتگی می‌کوشد جامعه ایران را در فهم معضل تاریخی توسعه‌نیافتگی یاری دهد. فیلسوف ما در جلد اول این مجموعه به بحث از رابطه «علم، فلسفه و عقلانیت»، در جلد دوم به رابطه مقولات «علم، سیاست و تاریخ» و در جلد سوم به مباحثی در خصوص «پژوهش علمی و سیاست علم» در کشور می‌پردازند.