هیستری چیست؟ آغاز بحث با این پرسش ساده، هم به لحاظ منطقی درست به نظر می‌رسد و هم به لحاظ روش‌شناختی. ولی متاسفانه این دقیقا همان پرسشی است که طی نسل‌های متمادی، پزشکان را عصبی، سردرگم و هیجان‌زده کرده. نه می‌توان انکار کرد و نه می‌توان نادیده گرفت که پیدایش روانکاوی بی‌شک حاصل مواجهه زیگموند فروید جوان با بیماران مبتلا به هیستری بود. در زمانه‌ای که جامعه با تردید به واقعی بودن بیماری این افراد نگاه می‌کرد، فروید به مرور روش مرسوم درمان را کنار گذاشت و از آن پس با گوش سپردن به کلام بیماران و فریاد صامت تن، ایشان دانست که مبتلا به هیستری تا چه اندازه رنج می‌کشد. فروید به ما آموخت تنها هیستری است که بی دلیل تظاهرات منحصر به فرد و قابلیتش در نمادین‌سازی تنش و تعارض می‌تواند در کنار رویا شاهراهی باشد به سوی ضمیر ناخودآگاه. مشهور است، فرد هیستریک بی آنکه مسئولیت پیامدهای خواسته‌اش را عهده‌دار شود، فقط و فقط می‌خواهد، می‌خواهد ولی حاضر نیست آنچه را می‌خواهد داشته باشد. پرسش معروف فروید، زن چه می‌خواهد؟ ریشه در همین باور دارد. لیکن امروز تقریبا عموم روانکاوان متفق القول‌اند که فرد مبتلا به هیستری هرچه بخواهد، بی‌شک، چیزی غیر از وضع موجود است. همین رویکرد انقلابی و اعتراضی است که پای هیستری را به عرصه‌های خلاقانه‌ای همچون هنر، سیاست و اخلاق باز می‌کند.