کتاب مقدس : فریاد ناصری در شعرش فریاد نمی زند، پچ پچ می کند و در پایان مجموعه گوش مخاطب پُر از نجواهایی ست که برخی را می توان به خاطر سپرد مثل؛ «حالا تو با حشو ملیحی به بیت ابروهات / که هر چه برمی داری / سبزتر می شوند / پشت در ایستاده ای و / کلاغ ها سرگردان شده اند» یا «در من آسانسورهایی خراب / در تو قلبی خسته / با این پله ها / تو هیچ وقت به دادم نمی رسی» یا در شعری دیگر؛ «زنی را دیده ام / که دست های زیادی / او را می شناختند / و قلب های زیادی / اما هیچ کدام / منتظرش نبودند» و «وقتی کتری می جوشد / چه کسی می تواند / باران را / از شیشه های پنجره ی آشپزخانه بگیرد». در شعرهای این مجموعه با شاعری هیجان زده و با سطرهای درخشان و نوسانات شدید بین سطرها روبه رو نیستیم. شعرها آرام و از لابه لای تصاویر خلق شده به زبان نفوذ می کنند و خلأ زبان اندیشی شاعر به کمک تصاویر شعر جبران می شود. تصاویری که می خواهد شعر را به سمت سادگی در بیان پیش ببرد اما فرم و ساختار پرداخت شده ی شعرها، در مغایرت با تعریف پذیرفته شده ی شعر ساده که شعر ضدفرم و ضدتکنیک است، جایگاه شاعر را از شعر ساده فراتر برده اما با عدم کشف روابط جدید بین دال های زبان به مصرف کننده ی زبان بودن اکتفا گزیده است.